Category: Khmer

Posted on

Pchum Ben’s Research Paper

Pchum Ben is one of the Khmer Traditional Ceremony. Cambodian people would go to the pagoda and celebrate together. Students would pause their learning and employee would go to their hometown to have fun time with their parents. Before the ceremony started, in Khmer class, we receive a task to put researches together about this events. The research should encompass the history, folklore story, practises, and some key words. After the research, the team would come together and share their information. Even though the information is similar, but the way that different group display their research is so distinct. I get to learn a lot after listening to different presentation.

 

As a Cambodian students, I believe that everyone other students should learn about different ceremonies. Practices the ceremony is not enough. Sometimes we need to stop and ask yourself, why did we do this? So, by understand different stories and the history of the ceremony, it would make your action more reasonable.  

Posted on

So Sorry About It

In Khmer class, we learn different ways to write different type of letter. We learn how to write a request, happy, sad and other letter in Khmer. As an example, this is the letter from me to my friends depressingly that her brother passed away. 

 

លិខិតចូលរួមរំលែកទុក្ខ

ជួនចំពោះ

បូ ចាន់មិនា កល្យាណមិត្ត

 ក្នុងនាមខ្ញុំផ្តាល់និងជាមិត្តរួមថ្នាក់ ព្រមទាំងជាមិត្តរួមសាលាខ្ញុំបាទសូមសំដែងនូវសេចក្តីសោកស្តាយយ៉ាងធំធេង ចំពោះការបាត់បង់ប្អូនប្រុសកាណារបស់មិត្ត។ រូបខ្ញុំសូមសំដែងនូវការក្រៀមក្រំនិងចូលរួមរំលែកទុក្ខជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់មិត្តផង។

ភ្ជាប់មកជាមួយនិងលិខិតនេះ ខ្ញុំបាទចូលចាប់មគ្គផលក្នុងការធ្វើបុណ្យបញ្ជូនកុសលផលបុណ្យទៅប្អូនប្រុសចំនួន៥ពាន់រៀល។ សូមព្រលឹងប្អូនប្រុសអញ្ជើញទៅកាន់សុគតិភពកុំបីខាន។

សូមមិត្តមេត្តាទទួលនូវការគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់អំពីខ្ញុំបាទ។

សេចក្តីគួរពុំគួរសូមមិត្តអភ័យទោស។

កំពង់ស្ពឺ ថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥

 កល្យាណមិត្ត

សម្ភស្ស

Posted on

“To Keep You Is No Benefit, To Destroy You Is No Loss”_Pol Pot

In 17, April 1975, Khmer Rouge took control over Cambodia. In only three years, one fourth of the whole Cambodian population died by starvation, sickness, executed and tortured. Cambodian were forced to work almost twelve hours a day with very little of food. Cambodia, the country with the increasing economy has fall down at the lowest point of it history. Almost all intellectual and those who are talented and skilled were killed. 

This poem is talking about the dark regime of Khmer Rouge and the briefly about the lives of Cambodian during that  time. 

ខ្មែរក្រហម​ (សម្ផស្ស)

(បទពាក្យ៧)

ប៉ុលពតជាមនុស្សចិត្តអប្រិយ                    ​​ ប្រល័យជនស្លូតត្រង់កម្ពុជា

ឲ្យពួកគេរស់ទាំងវេទនា                             ព្រាត់ប្រាស់គ្នី្នគ្នាក្នុងគ្រួសារ។

ពុកម៉ែព្រាត់កូនប្រពន្ធព្រាត់ប្តី               ​     លំបាកពេកក្រៃក្នុងវត្តសង្សា

បីឆ្នាំប្រាំបីខែម្ភៃថ្ងៃណា                              ដួងចិត្តខ្លោចផ្សារគ្មានល្ហែល្ហើយ ។

ធ្វើការរាល់ថ្ងៃគ្មានពេលឈប់                    ទាំងថ្ងៃទាំងយប់មិនដែលស្បើយ

ទោះឈឺឬជាត្រូវធ្វើ​បង្ហើយ                        គ្មានថ្ងៃណាស្បើយក្នុងជិវិត    ។

ដំណាំដាំដុសច្រើនពេកក្រៃ                       ពិបាកហឫ​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​ទ័យជារឿងពិត

ចង់ញ៉ាំអ្វីៗគេពិនិត្យ                                   ស្ទើរក្ស័យជីវិតពេលធ្វើខុស   ។

៧៩ថ្ងៃ៧ខែមករា                                       ជនជាតិខេមរាបានស្រស់បស់

មិនថាស្រីប្រុសឬកំលោះ                           បានរួចទាំងអស់ពីមរណា       ។

ដោយសារតែគុណ៧មករា                        បង្កើតសាលាឲ្យសិក្សា

ឲ្យអ្នកទាំងអស់មានប្រាជ្ញា                         មិនខ្វះទេណាអ្នកពូកែ​​​            ។

Posted on

Khmer Poem (Getting Homesick)

This is apart of what we are doing now in Khmer class. We are learning how to write Khmer Poem and implement those concepts. Here is one of it. It is about how I get homesick when I came to learn here in Liger. It includes the memories that I had done with my family at home. If you can read Khmer, I believe it can be an emotional poem. 

 

អារម្មណ៍នឹកផ្ទះ(​សម្ភស្ស)

ពេលបានមករៀននៅLiger ក្នុងចិត្តរង្គើរចង់ជួបប៉ា
ហើយថែមទាំងជួបម៉ាក់ផងណា នៅស្រែនោះណាឆ្ងាយអើយឆ្ងាយ។

នាខែកត្កិក​ធ្លាប់ធ្វើការ មិនឲ្យម៉ាក់ប៉ាគាត់ខ្វល់ខ្វាយ
ច្រូតកាត់ដកស្ទូងមិននឿយនាយ មិនខ្វល់ខ្វាយគ្រឿងញៀនកញ្ចា។

ពេលនៅសាលាLigerវិញ ចិត្តខ្ញុំទន្ទិញចង់ធ្វើការ
តែនេះមិនដូចស្រែទេណា ​សូម្បីសាលាក៏ខុសគ្នា។

ម៉ាក់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា សម្ភស្សអើយណាកុំគ្រាំគ្រា
យើងគង់តែមានពេលជួបគ្នា នៅពេលវេលាមួយមិនខាន។

ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា ​​ កូនត្រូវសិក្សាណាកណ្យាល
មិនត្រូវធ្វើជាក្មេងកោងកាន ត្រូវតែក្លាហានក្នុងជីវិត។

នេះជាអារម្មណ៍នឹកផ្ទះ​ណា អ្វីដែលបរិយាជាការពិត
និយាយមែនតទែនមិនប្រឌិត វាជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ។